این وبلاگ به دلیل کشعر بودن بسته میشو ریدم توی نویسندش

ترانه قدیمی

زندگی یک ترانه قدیمی ست. ترانه ای که هر روز با امید بسیار آن را می سرائیم و برای درختانی که میزبان پرنده ها هستند می خوانیم.

این ترانه پرشور را دریا جور دیگری می سراید و گل جور دیگر.

من ترانه زندگی را از دهان کوه و باد و باران بارها شنیده ام.

من در خلوت یک غروب، رد پای زندگی را در صدای یک << گل مریم>> دیده ام.

زندگی یک ترانه دل نشین و صمیمی ست.

وقتی می خندی من این ترانه زیبا را می شنوم.

وقتی گریه می کنی من برق زندگی را در اشکهایت می بینم.

گاهی زندگی روی طاقچه  اتاقم می نشیند، گاهی بر سجاده ام گلاب می پاشد

و گاهی دیگر از پشت پنجره قلبم به من نگاه می کند.

دیروز کسی از من پرسید زندگی چیست؟ یک کوهستان پر ابهت؟ یک رود پیچاپیچ؟ یا باغی پر از شعلع های سوسن و اقاقی. پدرم می گوید زندگی دری است که به سمت دوست گشوده می شود.

من می گویم زندگی یعنی تو. وقتی تو حرف می زنی ترانه زندگی به گوش همه گیاهان و آبها

 می رسد. وقتی تو نگاه می کنی سنگهای فرسوده و سیاه هم نورانی می شوند و لب به آواز باز

 می کنند. زندگی کوچه ای است که اولین بار تو را در آن دیده ام. زندگی سلامی است که اولین بار به سوی تو فرستادم. زندگی یعنی زیستن در حیاطی که تو هر صبح بر لب حوض آن می نشینی و برای ماهی های قرمز،  قصه مواج دریا را می گوئی.

زندگی درختی تناوری است که نام تو را دو لک لک عاشق روی ان نوشته اند. زندگی یک ترانه قدیمی ست که ما هر روز آن را در دفترچه یاد داشتمان کنار کلمه عشق می نویسیم.

و زندگی یعنی   << عشق>>

ياد آن آموزگار ساده پوش

اولین روز دبستان بازگرد                          کودکی ها شاد و خندان باز گرد

 شعری از غزل تاران

غروب کوچه

غروب کوچه و بارون پاییز

هجوم خاطرات محنت انگیز

دلی بی تاب و سرمای شبانه

تنی رنجور و عشقی بی نشانه

لبش را بسته او با مهر غصه

ز چشم خسته اش غصه روانه

به ظاهر ساکت و خاموش و آرام

ز قلبش سر کشیده صد زبانه

به او گفتم سخن گو با من از دل

چرا غم کرده جانت آشیانه

حالمان بد نیست غم کم می خوریم

حالمان بد نیست غم کم می خوریم

کم که نه هر روز کم کم می خوریم

آب می خواهم سرابم می دهند

عشق می ورزم عذابم می دهند

خود نمی دانم کجا رفتم به خواب

از چه بیدارم نکردی آفتاب

خنجری بر قلب بیمارم زدند

بی گناهی بودم و دارم زدند

دشنه ای نامرد بر پشتم نشست

از غم نامردمی پشتم شکست

عشق آخر تیشه زد بر ریشه ام

تیشه زد بر ریشه اندیشه ام

عشق اگر این است مرتد می شوم

خوب اگر این است من بد می شوم

بس کن ای دل نا بسامانی بس است

کافرم دیگر مسلمانی بس است

در میان خلق سر در گم شدم

عاقبت آلوده مردم شدم

بعد از این با بی کسی خو می کنم

هر چه در دل داشتم رو می کنم

درد می بالد چو لب تر می کنم

طالعم شوم است باور می کنم

من که با دریا تلاطم کرده ام

راه دریا را چرا گم کرده ام؟

قفل غم بر درب سلولم مزن

من خودم خوش باورم گولم مزن

من نمی گویم که خاموشم مکن

من نمی گویم فراموشم مکن

من نمی گویم که با من یار باش

من نمی گویم مرا غمخوار باش

من نمی گویم دگر گفتن بس است

گفتن اما هیچ نشنفتن بس است

روزگارت باد شیرین شاد باش

دست کم یک شب تو هم فرهاد باش

آه در شهر شما یاری نبود

قصه هایم را خریداری نبود

وای رسم شهرتان بیداد بود

شهرتان از خون ما آباد بود

از در و دیوارتان خون می چکد

خون من فرهاد و مجنون می چکد

خسته ام از قصه های شومتان

خسته از همدردی مسمومتان

این همه خنجر دل کس خون نشد

این همه لیلی کسی مجنون نشد

آسمان خالی شد از فریادتان

بیستون در حسرت فرهادتان

کوه کندن گر نباشد پیشه ام

بویی از فرهاد دارد تیشه ام

عشق از من دور و پایم لنگ بود

قیمتش بسیار و دستم تنگ بود

هیچ کس دست مرا وا کرد؟ نه

فکر دست تنگ ما را کرد؟ نه

هیچ کس از حال ما پرسید؟ نه

هیچ کس اندوه ما را دید؟ نه

هیچ کس چشمی برایم تر نکرد

هیچ کس یک روز با من سر نکرد

هیچ کس اشکی برای ما نریخت

هر که با ما بود از ماها گریخت

چند روزی ست حالم دیدنی ست

حال من از این و آن پرسیدنی ست

گاه بر روی زمین زل می زنم

گاه بر حافظ تفأل می زنم

حافظ دیوانه فالم را گرفت

یک غزل آمد که حالم را گرفت

<<< ما ز یاران چشم یاری داشتیم

خود غلط بود آنچه می پنداشتیم>>>

فرا رسیدن نیمه شعبان، روز میلاد آقا امام زمان (عج) رو به همه دوستان عزیزم تبریک میگم.

تقدیم به امام عصر

چه جمعه ها که یک به یک

                                         غروب شد نیامدی

چه بغض ها که در گلو

                                         رسوب شد نیامدی

خلیل آتشین سخن

                                        تبر به دوش بت شکن

                                                                        خدای ما دوباره سنگ و چوب شد نیامدی

برای ما که خسته ایم و دل شکسته ایم نه

                                                                        ولی برای عده ای چه خوب شد نیامدی

تمام طول هفته را به انتظار جمعه ام

                                                                         دوباره صبح و ظهر نه

غروب شد نیامدی

غمی غمناک

        شب سردی است ، و من افسرده.
        راه دوری است ، و پایی خسته.
        تیرگی هست و چراغی مرده.

          می کنم ، تنها از جاده عبور:
          دور ماندند ز من آدم ها
          سایه ای از سر دیوار گذشت ،
          غمی افزود مرا بر غم ها

        فکر تاریکی و این ویرانی
        بی خبر آمد تا با دل من
        قصه ها ساز کند پنهانی

          نیست رنگی که بگوید با من
          اندکی صبر ، سحر نزدیک است:
          هردم این بانگ برآرم از دل :
          وای ، این شب چقدر تاریک است!

        خنده ای کو که به دل انگیزم؟
         قطره ای کو که به دریا ریزم؟
         صخره ای کو که بدان آویزم؟

                                                                        
           مثل این است که شب نمناک است.
           دیگران را هم غم هست به دل،
           غم من ، لیک، غمی غمناک است.  

 داستان چهار شمع

چهار شمع به آرامی می‌سوختند و با هم گفتگو می‌کردند.

محيط به قدری آرام بود که گفتگوی شمع‌ها شنيده می‌شد.

اولين شمع می‌گفت: من «دوستی» هستم اما هيچکس نمی‌تواند مرا شعله‌ور نگاه دارد و من ناگزير خاموش خواهم شد.

شمع دوستی کم نورتر و کم نورتر شد و خاموش گشت.

شمع دوم می‌گفت: من «ايمان» هستم اما اغلب سست می‌گردم و خيلی پايدار نيستم.

 در همين زمان نسيمی آرام وزيدن گرفت و او را خاموش کرد.

شمع سوم با اندوه شروع به صحبت کرد:

زندگي مثل چاي است

گروهى از فارغ التحصيلان قديمى يک دانشگاه که همگى در حرفه خود آد م

هاى موفقى شده بودند، با همديگر به ملاقات يکى از استادان قديمى خود رفتند.

 پس از خوش و بش اوليه،هر کدام از آنها در مورد کار خود توضيح مي داد و

 همگى از استرس زياد در کار و زندگى شکايت مي کردند.

استاد به آشپزخانه رفت و با يک کترى

بزرگ چاى و انواع و اقسام

فنجان  گوناگون، از پلاستيکى

و بلور و کريستال گرفته تا سفالى و

چينى و کاغذى(يکبار مصرف) بازگشت

و مهمانانش را به چاى دعوت کرد و از

آنها خواست که خودشان زحمت

چاى ريختن براى خودشان را بکشند.

پس از آن که تمام دانشجويان قديمى استاد براى خودشان چاى ريختند و

صحبت ها از سر گرفته شد،

استاد گفت: «اگر توجه کرده باشيد، تمام فنجان هاى قشنگ و گران قيمت

 برداشته شده و فنجان هاى دم دستى و ارزان قيمت، داخل سينى برجاى مانده اند>>

شما هر کدام بهترين چيزها را براى خودتان

مي خواهيد و اين از نظر شما امرى کاملاً طبيعى

 است، امّا منشاء مشکلات و استرس هاى شما هم

همين است. مطمئن باشيدکه فنجان به خودى

خود تاثيرى بر کيفيت چاى ندارد. بلکه برعکس،

در بعضى موارد يک فنجان گران قيمت و لوکس

 ممکن است کيفيت چايى که در آن است را از

 ديد ما پنهان کند.

چيزى که همه شما واقعاً مى خواستيد يک چاى

خوش عطر و خوش طعم بود، نه فنجان. امّا شما

ناخودآگاه به سراغ بهترين فنجان ها رفتيد و

 سپس به فنجان هاى يکديگر نگاه مى کرديد.

زندگى هم مثل همين چاى است.

کار، خانه، ماشين، پول، موقعيت اجتماعى و ....

در حکم فنجان ها هستند. مورد مصرف آنها،

 “نگهدارى و دربرگرفتن زندگى است. “

نوع فنجاني که ما داشته باشيم،

نه کيفيت چاى را مشخص مي کند و نه آن را تغيير مي دهد.

امّا ما گاهى صرفاً با تمرکز بر روى فنجان،

از چايى که خداوند براى ما

درطبيعت فراهم کرده است لذت نمي بريم

خداوند چاى را به ما ارزانى داشته نه فنجان را

                                        از چايتان لذت ببريد. 

خوشحال بودن البته به معنى اين نیست که

همه چيز عالى و کامل است 

بلکه بدين معنى است

که شما تصميم گرفته ايد آن سوى

عيب و نقص ها را هم ببينيد.»

زندگی جیره مختصری است

مثل یک فنجان چای

و کنارش عشق است

مثل یک حبه قند

زندگی را با عشق نوش جان باید کرد.

شعری از شاملو

من فكر مي كنم
هرگز نبوده قلب من
اين گونه
گرم و سرخ

احساس مي كنم
در بدترين دقايق اين شام مرگ زاي
چندين هزار چشمه خورشيد
در دلم
مي جوشد از يقين؛
احساس مي كنم
در هر كنار و گوشه اين شوره زار ياس
چندين هزار جنگل شاداب
ناگهان
مي رويد از زمين.

***

من فكر مي كنم
هرگز نبوده
دست من
اين سان بزرگ و شاد:
احساس مي كنم
در چشم من
به آبشر اشك سرخگون
خورشيد بي غروب سرودي كشد نفس؛

احساس مي كنم
در هر رگم
به تپش قلب من
كنون
بيدار باش قافله ئي مي زند جرس.

آمد شبي برهنه ام از در
چو روح آب
در سينه اش دو ماهي و در دستش آينه
گيسوي خيس او خزه بو، چون خزه به هم.

من بانگ بر گشيدم از آستان ياس:
(( – آه اي يقين يافته، بازت نمي نهم! ))

عاشقان آئینه راز همند

آسمان امشب به حالم گریه کن                       روح تبدار مرا پاشویه کن

آتش افکند عاشقی بر حاصلم                         گریه کن در مجلس ختم دلم

گریه کن ای عشق روحم تیر خورد                  شانه احساس من شمشیر خورد

باید امشب را عزاداری کنم                           تا سحر بر نعش دل زاری کنم

شوخ چشمی بی شکیبم کرده است                  با خودم حتی غریبم کرده است

شوخ چشم است و دلم در چنگ اوست          هر چه هست از چشم پر نیرنگ اوست

او که می گویند پشت خوابهاست                  دختر فرمانروای آبهاست

او که خویشاوند نزدیک گل است                 شرح احساس ظریف بلبل است

آن بلا آن درد خوب سینه سوز                      از کجا آمد نمی دانم هنوز

شاید از اعماق جنت های راز                       شاید از پشت کپرهای نیاز

آمد و من پیش پایش گم شدم                         از جنون ورد لب مردم شدم

آمد از دردش پرم کرد و گذشت                     بی وفا سیلی خورم کرد و گذشت

شمع بزمش بودم آبم کرد و رفت                    خنده ای کرد و خرابم کرد و رفت

های ای دل شوریده مستی می کنی                    باز هم شبنم پرستی می کنی

من که گفتم این بهار افسردنی است                من که گفتم این پرستو مردنی است

بعد از این زهر جدائی را بخور                     چوب عمری باوفائی را بخور

عاشقان آئینه راز همند                                مرهم دلهای مجروح همند

عشق هم خواب آب و آتش است                     برج خون بر ساحل آرامش است

عشق راه عقل را گم می کند                          آنچه با ما می کند دل می کند

عشق دردت را دواتت می کند                         شاه باشی عشق ماتت می کند

آتش شوقی که گم شد در دلم                              سر زد از خاکستر سرد دلم

این گل تقدیم به همه دوستان عزیزم

اگرچه یادمان میرود که عشق تنها دلیل زندگیست اما خدا را شکر که نوروز هرسال این این فکر را به یادمان می آورد. پس نوروزتان مبارک تا سالتان را سرشار از عشق کند.

با آرزوی سالی سرشار از موفقیت برای همه دوستان عزیزم

آنانکه همه چیز در نگاهشان بزرگ است خدا را از قلب خویش منها کرده اند

ايمان

مرد جواني که مربي شنا و دارنده ي چندين مدال المپيک بود٬ به خدا اعتقادي نداشت. او چيزهايي را که درباره خداوند ميشنيد مسخره ميکرد.شبي مرد جوان به استخر سر پوشيده آموزشگاهي رفت. چراغ خاموش بود ولي ماه روشن بود و همين براي شنا کافي بود.مرد جوان به بالاترين نقطه تخته شنا رفت و دستانش را باز کرد تا درون استخر شيرجه برود.ناگهان٬ سايه بدنش را همچون صليبي روي ديوار مشاهده کرد. احساس عجيبي تمام وجودش را فراگرفت. از پله ها پائين آمد و به سمت کليد برق رفت و چراغ ها را روشن کرد.آب استخر براي تعمير خالي شده بود!

پنجره

در بيمارستاني، دو بيمار در يک اتاق بستري بودند. يکي از بيماران اجازه داشت که هر روز بعد از ظهر يک ساعت روي تختش که کنار تنها پنجره اتاق بود بنشيند ولي بيمار ديگر مجبور بود هيچ تکاني نخورد و هميشه پشت به هم اتاقيش روي تخت بخوابد. آنها ساعتها با هم صحبت مي‏کردند؛ از همسر، خانواده، خانه، سربازي يا تعتيلاتشان با هم حرف مي‏زدند و هر روز بعد از ظهر، بيماري که تختش کنار پنجره بود، مي‏نشست و تمام چيزهائي که بيرون از پنجره مي‏ديد، براي هم اتاقيش توصيف مي‏کرد. پنجره، رو به يک پارک بود که درياچه زيبائي داشت. مرغابيها و قوها در درياچه شنا مي‏کردند و کودکان با قايقهاي تفريحيشان در آب سرگرم بودند. درختان کهن، به منظره بيرون، زيبيايي خاصي بخشيده بود و تصويري زيبا از شهر در افق دور دست ديده مي‏شد. همان‏طور که مرد کنار پنجره اين جزئيات را توصيف مي‏کرد، هم اتاقيش جشمانش را مي‏بست و اين مناظر را در ذهن خود مجسم مي‏کرد و روحي تازه مي‏گرفت. روزها و هفته‏ها سپري شد. تا اينکه روزي مرد کناز پنجره از دنيا رفت و مستخدمان بيمارستان جسد او را از اتاق بيرون بردند. مرد ديگر که بسيار ناراحت بود تقاضا کرد که تختش را به کنار پنجره منتقل کنند. پرستار اين کار را با رضايت انجام داد. مرد به آرامي و با درد بسيار، خود را به سمت پنجره کشاند تا اولين نگاهش را به دنياي بيرون از پنجره بيندازد. بالاخره مي‏توانست آن منظره زيبا را با چشمان خودش ببيند ولي در کمال تعجب، با يک ديوار بلند مواجه شد!   مرد متعجب به پرستار گفت که هم اتاقيش هميشه مناظر دل انگيزي را از پشت پنجره براي او توصيف مي‏کرده است. پرستار پاسخ داد: ولي آن مرد کاملا نابينا بود.

باز حنجره ها تنگ است و ناله ها خشکیده در چشمهای سرد

باز نم نم اشکهای دلم در درون خونابه می شوند در جوششی خموش و بی صدا

باز  همه ی وجودم زمزمه می شود و زبان باز می کند چه بی صدا

باز  اندام ظریفم می کشد بدوش بار سنگین روزهای مردگی را در زمین چه استوار

باز سرخ می شود ز سیلیش این چهره ی درد کشیده و خسته از خزان ِ انتظار

باز سوسو ی چشمان بیمارم بدنبال ستاره ات می گردد تا جلوه ی جمالت سرمه ای شود برای دردهایش

باز می تپد دلم در مردگیهایی که فریاد زندگی سر می دهند در لابلای ورقهای زمان تا فقط مگر تو زنده کنی و جان بخشی

باز فریادها بر بام خانه ها سکوت شده اند تا فرو ریزند و یا فریاد شوند بر بلندای دلهای منتظر

باز ستاره خسته است از زمان و ره پیمودنهای شبانه ای که سرد است بی تو چون مردن و باز

 هم صدایت نمی اید ، خودت نمی ایی ، ستاره ات چشمک نمی زند و اشکهای ستاره بر گونه

هایش می خشکد و در خود گم می شود تا انهنگام که تو را بیابد  

ای بهترین انتظار ، منتظرت می مانم ...

تقدیم به دوست عزیزم امید مبارکی

بشنوید ای دوستان حال مرا

من همان پروانه پرسوخته                       چشم بر بالین در افروخته

هرکه را بیند دم از غم می زند                  از پریشانی خود دم می زند

هرکه را بینم به درد آلوده است                 با شراب و درد و غم آلوده است

بشنوید ای دوستان حال مرا                     از شما دیگر بس است مال مرا

هیچ کس درد مرا آگاه نیست                     بهر درد کهنه من چاه نیست

هیچ کس داند که من از چیستم؟                 من کجا و کویم و از کیستم؟

دستهای من گدائی می کند                        بی نوائی را خدائی می کند

چشمهایم با زمین بیگانه اند                      چون قناری در قفس بی دانه اند

آسمان بر حال من خندیدن است                 از همان اول شبم را دیده است

او که می دانست من دیوانه ام                        کفتر جلد در این خانه ام

او که می دانست بی او مرده ام                   عشق قلب مهربانش برده ام

دیدی آخر خانه ام را سوختی                    دیدی آخر هر دو لب را دوختی

آسمان حالت خراب و تیره باد                    رو به رویت درد من آئینه باد

آسمان دیگر دم از خوبی نزن                    بر سر قبرم دم از دوری نزن

مرده است آن کس که تو می خواستی          او که چشمان ترش را خواستی

یادت آید سنگ بر بالم زدی                       ضد حالی سخت بر حالم زدی

یادت آید از غمش ویران شدم                    شهره  برنا و هم پیران شدم

یادت آید چشمهایش چشمه بود                   او چو دریا و دل من تشنه بود

یادت آید بر دلم دلدار بود                           من که تنها،او برایم یار بود

یادت آید چشمهایش مست بود                  قلب او چون آینه یک دست بود

یادت آید هیچ کس با من نبود                  جز نگاهش یک دمی یارم نبود

دیدی آخر بی کسی شد پیشه ام              دیدی آخر خشک کردی ریشه ام

دیدی آخر خرمنم افروختی                         دیدی آخر بر غمم اندوختی

آخر از این دل چه آئیدت بشد                     آن همه یکدندگی کردی چه شد

من دگر من نیستم دیوانه ام                        من دگر غم نیستم غم خانه ام

بعد از این دیگر مجو حال مرا                    بعد از این دیگر مزن فال مرا

حال من این است بر هم ریخته                  فال من این است از او بیخته

سخنان بزرگان

آنها كه به عهد خود وفا مى كنند برگزيده ترين مردم هستند.حضرت على (ع)

كار و كوشش ما را از سه عيب دور مي دارد، افسردگي، دزدي و نيازمندي. (ولتر)

وقتي «قدرت عشق» بر «عشق به قدرت» غلبه كند، دنيا طعم صلح را مي چشد. جيمي هندريكس

اگر فکر می کنید که موفق می شوید یا شکست می خورید،در هر دو صورت درست فکر کرده اید.آنتونی رابینز

وقتی انسان آرامش را در خود نیابد ، جستجوی آن در جای دیگر کار بیهوده ای است.لارو شفوکو

هنگامی که می خواهی وظیفه و بایسته خویش را انجام دهی از کسی فرمان نگیر .  ارد بزرگ

بهترین خوشبختی ها ، یاری به دیگران است. آلبرت هوبار


اگر در اولین قدم، موفقیت نصیب ما می شد، سعی و عمل دیگر معنی نداشت. موریس مترلینگ

سعادت عادت است آنرا پرورش دهید. آلبرت هوبار

در برف ، سپیدی پیداست . آیا تن به آن می دهی ؟ بسیاری با نمای سپید نزدیک می شوند که در ژرفنای خود نیستی بهمراه دارند .  ارد بزرگ

خوشبختی شکل ظاهری ایمان است ،تا ایمان و امید و سخت کوشی نباشد ،هیچ کاری را نمی توان انجام داد . هلن کلر

به همه عشق بورز، به تعداد كمي اعتماد كن، و به هيچكس بدي نكن. (شكسپير)
چنان باش كه بتواني به هر كس بگوئي مثل من رفتار كن. (كانت)
در عالم دو چيز از همه زيباتر است : آسماني پرستاره و وجداني آسوده. (كانت)
كسي كه شهامت قبول خطر نداشته باشد در زندگي به مقصود نخواهد رسيد. (محمدعلي كلي)
مي توان حقيقتي را دوست نداشت، اما نمي توان منكر آن شد. (روسو)
بدي را با عدالت پاسخ دهيد، مهرباني را با مهرباني. (كنفوسيوس)
سرچشمه همه فسادها بيكاري است، شيطان براي دست هاي بيكار، كار تهيه مي كند. (پاسكال)
اگر مي خواهي خوشبخت باشي براي خوشبختي ديگران بكوش زيرا آن شادي كه ما به ديگران مي دهيم به دل ما بر مي گردد. بتهوون